Το εργαστήριο Folk Pottery and Crafts by Fotis Chatziantoniou μετράει τέσσερις γενιές στο χώρο της παραδοσιακής κεραμικής και της λαϊκής τέχνης. Η ενασχόληση με την κεραμική τέχνη ξεκινά από τη Μικρά Ασία και τον προπάππου Νικόλαο, ο οποίος μέσω του δρόμου της προσφυγιάς καταφτάνει το 1922 στο Βόλο και κληροδοτεί στη συνέχεια τη γνώση για την κεραμική  στον υιό του Φώτιο ο οποίος αρχίζοντας ως «μαστοράκι» στις βιοτεχνίες καταλήγει να ιδρύει το δικό του εργαστήριο, το 1968, στο χώρο που στεγάζεται και συντηρείται η λειτουργία του έως σήμερα.

Για τον προπάππου Νικόλαο δεν γνωρίζουμε και πολλά για τον βίο του στη Σμύρνη, παρά το ότι εμπορευόταν κεραμικά. Ερχόμενος όμως στο Βόλο εργάζεται ως αγγειοπλάστης και η μνήμες που υπάρχουν απεικονίζουν έναν άνθρωπο πρόσχαρο που μιλούσε τούρκικα και ήξερε να λέει λίγες βασικές ελληνικές λέξεις, αυτές της επικοινωνίας. Το μόνο βέβαιο είναι πως μπορούσε και κατασκεύαζε αυτό που του ζητούσε το αφεντικό του. Λένε μάλιστα, πως τον έβλεπαν να γυρνάει κάθε μέρα από τη δουλειά με τη λασπωμένη «βράκα» εργασίας του. 

Ο προπάππους βάζει από μικρό τον παππού, Φώτιο Χατζηαντωνίου να μάθει την τέχνη και αυτός επιδεικνύοντας ζήλο για την κεραμική ξεκινά από μικρή ηλικία να δουλεύει σε διάφορες βιοτεχνίες αγγειοπλαστικής, όπου βρίσκεται με τον καιρό ανάμεσα στους καλύτερους τεχνίτες. Την πενταετία 1965 – 1970 εργάζεται, δημιουργεί και διδάσκει την κεραμική στους μαθητές του ιδρύματος «Αγία Σοφία», στην «Παιδόπολη» Αγριάς Βόλου. Εκεί είχε μαζί του ανελλιπώς και το γιό του, παιδάκι τότε, Νικόλαο Χατζηαντωνίου.

Για τον προπάππου Νικόλαο δεν γνωρίζουμε και πολλά για τον βίο του στη Σμύρνη, παρά το ότι εμπορευόταν κεραμικά. Ερχόμενος όμως στο Βόλο εργάζεται ως αγγειοπλάστης και η μνήμες που υπάρχουν απεικονίζουν έναν άνθρωπο πρόσχαρο που μιλούσε τούρκικα και ήξερε να λέει λίγες βασικές ελληνικές λέξεις, αυτές της επικοινωνίας. Το μόνο βέβαιο είναι πως μπορούσε και κατασκεύαζε αυτό που του ζητούσε το αφεντικό του. Λένε μάλιστα, πως τον έβλεπαν να γυρνάει κάθε μέρα από τη δουλειά με τη λασπωμένη <<βράκα>> εργασίας του. 

και   σημερινή κοινότητα Νέας Ιωνίας συνέχισε την ενασχόληση του με την κεραμική, ως έμπορος ή και τεχνίτης, που δε γνωρίζουμε όμως πολλά καθώς μιλούσε σχεδόν αποκλειστικά, Τούρκικα. Ο προπάππους βάζει από μικρό τον παππού, Φώτιο Χατζηαντωνίου να μάθει την τέχνη και αυτός επιδεικνύοντας ζήλο για την κεραμική ξεκινά από μικρή ηλικία να δουλεύει σε διάφορες βιοτεχνίες αγγειοπλαστικής, όπου βρίσκεται με τον καιρό ανάμεσα στους καλύτερους τεχνίτες. Την πενταετία 1965 – 1970 εργάζεται, δημιουργεί και διδάσκει την κεραμική στους μαθητές του ιδρύματος «Αγία Σοφία», στην «Παιδόπολη» Αγριάς Βόλου. Εκεί είχε μαζί του ανελλιπώς και το γιό του, παιδάκι τότε, Νικόλαο Χατζηαντωνίου.

Για τον προπάππου Νικόλαο δεν γνωρίζουμε και πολλά για τον βίο του στη Σμύρνη, παρά το ότι εμπορευόταν κεραμικά. Ερχόμενος όμως στο Βόλο εργάζεται ως αγγειοπλάστης και η μνήμες που υπάρχουν απεικονίζουν έναν άνθρωπο πρόσχαρο που μιλούσε τούρκικα και ήξερε να λέει λίγες βασικές ελληνικές λέξεις, αυτές της επικοινωνίας. Το μόνο βέβαιο είναι πως μπορούσε και κατασκεύαζε αυτό που του ζητούσε το αφεντικό του. Λένε μάλιστα, πως τον έβλεπαν να γυρνάει κάθε μέρα από τη δουλειά με τη λασπωμένη <<βράκα>> εργασίας του. 

και   σημερινή κοινότητα Νέας Ιωνίας συνέχισε την ενασχόληση του με την κεραμική, ως έμπορος ή και τεχνίτης, που δε γνωρίζουμε όμως πολλά καθώς μιλούσε σχεδόν αποκλειστικά, Τούρκικα. Ο προπάππους βάζει από μικρό τον παππού, Φώτιο Χατζηαντωνίου να μάθει την τέχνη και αυτός επιδεικνύοντας ζήλο για την κεραμική ξεκινά από μικρή ηλικία να δουλεύει σε διάφορες βιοτεχνίες αγγειοπλαστικής, όπου βρίσκεται με τον καιρό ανάμεσα στους καλύτερους τεχνίτες. Την πενταετία 1965 – 1970 εργάζεται, δημιουργεί και διδάσκει την κεραμική στους μαθητές του ιδρύματος «Αγία Σοφία», στην «Παιδόπολη» Αγριάς Βόλου. Εκεί είχε μαζί του ανελλιπώς και το γιό του, παιδάκι τότε, Νικόλαο Χατζηαντωνίου.



Το 1970 φτάνει πλέον η ώρα που ο παππούς οργανώνει το δικό του εργαστήρι, μέσα στο προσφυγικό σπίτι που διέμενε η οικογένεια, ξεκινώντας από ένα μικρό καμαράκι με ένα τροχό και ένα δωμάτιο που έγινε στην πορεία χτιστό ξυλοκάμινο. Μετά από λίγα χρόνια η οικογένεια μετακόμισε αλλού και το σπίτι πλέον κατέστη επισήμως εργαστήριο αγγειοπλαστικής. Έχοντας επίγνωση της φόρμας των λαϊκών κεραμικών χρηστικών ή μη αντικειμένων και πάθος για τη λαογραφία και την παράδοση, όπου αυτή αποτυπώνεται, ανακαλύπτει νέα μοτίβα και εικαστικές συνθέσεις και τα αφομοιώνει στις δημιουργίες του.
Με σεβασμό στην παράδοση και λατρεία για την τέχνη συνεχίζει παίρνοντας τη σκυτάλη και ο υιός του Νικόλαος Χατζηαντωνίου, ο οποίος συνεργάζεται με τον παππού επαγγελματικά από το 1977 μέχρι τις αρχές του 2000. Από το 2005 που πεθαίνει ο παππούς έως το 2014 παλεύει σχεδόν μόνος του να ανταπεξέλθει στην τεράστια για τα δεδομένα του εργαστηρίου παραγωγή και δίνει μάχη να διατηρήσει την υψηλή ποιότητα με προσιτές τιμές, καλύπτοντας τις ανάγκες δεκάδων μαγαζιών σε ποιοτικά είδη λαϊκής τέχνης, σε όλη την Ελλάδα, σε νησιά, χωριά και πόλεις.